وقتی از plug&play صحبت می‌شود، معمولاً به یاد پیغام‌هایی می‌افتیم که ویندوز هنگام نصب یک سخت‌افزار مثلاًکارت صدا، مودم و... روی صفحه مونیتور نشان می‌دهد؛ البته خیلی هم بی‌ربط نیست چون Plug&Play به پشتیبانی سیستم‌عامل وابسته است. بیشتر سیستم عامل‌های جدید با مکانیزم Plug&Play سازگاری دارند یعنی آنها می‌توانند در سخت‌افزاررایانه جستجو کرده، آنها را شناسایی و در صورت نیاز به صورت خودکار نصب کنند. P&P در ویندوز، از ویندوز 95 به بعدمطرح شد. به همین علت است که امروزه وقتی شما یک وسیله جدید برای رایانه‌تان می‌خرید، راحت و بی‌دردسر، ویندوز آن را شناسایی و درایور را نصب می‌کند؛ در صورتی که این کار در DOS یا Win3.1 به این راحتی‌ها نبود. Plug&Play هم به‌پشتیبانی نرم‌افزاری و هم سخت‌افزاری نیازمند است. در واقع یک سری خصوصیات سخت‌افزاری لازم است تا نرم‌افزاربتواند بدرستی آن را شناسایی کند. یکی از این خصوصیات به نوع باس سیستم مربوط است باس باید توانایی تشخیص‌تغییرات در پیکربندی خودش را داشته باشد (یک وسیله اضافه شده یا تغییری رخ داده؟) مثلاً باس‌های MCA یا ISA درگذشته P&P را پشتیبانی نمی‌کردند؛ اما باس‌های PCI امروزی این توانایی را دارند. علاوه بر این سخت‌افزار، باید به یک‌سری کد که به IDcode معروف است مجهز باشد تا نرم‌افزار بتواند آن را بشناسد (مثلاً شماره سریال). مرحله بعد نوبت‌سیستم عامل است که بتواند این تغییرات را handle کند به این صورت که باس توسط پیغام هایی که وقفه (int) نامیده‌می‌شود به سیستم عامل خبر می‌دهد که تغییراتی رخ داده و سیستم عامل باید اطلاعاتی را از باس بخواند و تغییرات راشناسایی کند. بعد هم Driver لازم آن سخت‌افزار را Load کرده (از فهرست درایورهای خودش یا CD مربوطه) و بعد آن رانصب کند تا سخت‌افزار بتواند شروع به کار کند. به این ترتیب P&P یک سری قابلیت‌های سخت‌افزاری است که برای‌سهولت نصب سخت‌افزار از آنها استفاده می‌شود.
|
